Van de Waalse Mélanie De Biasio komt de uitspraak ‘schoonheid groeit in leegte’. Dit kan wel waar zijn maar in het cultuurcentrum Hasselt bleef nagenoeg geen zitje onbezet en toch waaierde breekbare schoonheid langzaam uit over alle hoofden heen in een overigens uitverkochte zaal. Met haar altstem en esoterische zangwijze wist Mélanie eenieder te boeien, onderwijl haar uniek universum ontsluierend, waarin muzische poëzie gepaard gaat met melodische mijmering over verbinding en bevrijding. Vooraf werd zij ingeleid door een woordvoerder van ‘Act & Art’, die de jazzzangeres introduceerde en de kruisbestuiving tussen cultuur en economie onderstreepte. De gracieuze Mélanie, geboren in Charleroi, moet echter al lang niet meer voorgesteld worden. Zij schitterde op gerenommeerde jazzfestivals in o.m. Luik, Gent en Middelheim en met haar bejubelde albums ‘No Deal’ en het recente ‘Lilies’ toonde zij haar veelzijdigheid en haar talent om de luisteraar mee te zuigen in haar contemplatieve droomwereld, een talent dat zij deelt met sterren als Lizz Wright en Nina Simone.

Het concert begon in duisternis gehuld waarin zich langzaam Mélanie’s silhouet en deze van haar drie begeleiders ontvouwden. Toetsenist Matthieu Van, drummer Aarich Jespers en multi-instrumentalist Axel Gilain op contrabas of gitaar voelden haar stemmingen goed aan en gingen intuïtief mee op in de donkere soms bitterzoete sound van haar songs. Zij opende met het bevreemdende sensuele ‘Blue’, met intrigerende contrabasritmes, uit haar debuutalbum ‘A Stomach Is Burning’, in 2007 uitgebracht. Met haar nieuwe band komt echter elke oude song als nieuw over, waar zang, melodie en begeleiding een totaal andere sfeer creëren, als het ware op het moment zelf ontloken. De meeste songs kwamen uit haar laatste ‘Lilies’ album, waarbij zij zich af en toe met pastorale dwarsfluit begeleidde. Hoogtepunten als het suggestieve ’Brother’, het broeierige ‘Goldjunkies’ en ‘Lilies’, waarop Axel met zijn strijkstok de snaren liet snikken, volgden elkaar op als in een bedding van bloedmooie composities op de grenslijn van jazz en klassiek.

Het delicate pianospel, de gedempte percussie en de stuwende baslijnen bepaalden mee de tranceachtige sound als in een cyclus waar licht en schaduw elkaar afwisselen, naar een einder waar geen hartzeer of pijn meer bestaat, zoals zij zong in ‘I’m Gonna Leave You’. Ook de lichtman speelde daar op in met het wisselend kleurenspel van rood, wit en blauw. Op het einde was het ganse podium verlicht, waarbij de buizenconstructies op de achtergrond zich aftekenden als een illustratie van het industriële Charleroi, waarin Mélanie inspiratie vond voor haar muziek. Zoals zij zich beweeglijk over het podium verplaatste, boog, knielde of zich met haar dwarsfluit lenig bewoog, o.m. bij ‘The Flow’, straalde zij zelfzekerheid uit, maar ging zij tegelijk op in haar introspecties en haar verzuchting om te appelleren aan dat ‘strong appeal for discovery’. Teksten lijken bij haar minder belangrijk in haar fluisterjazz waarbij zij soms lijkt te improviseren. Ook vooraf of na een song hoorde je alleen een bescheiden goede avond of dank u.

Bij Mélanie primeert de feeling, sound en mysterie zoals ook in het bekende ‘No Deal’, dat haast in een brandnieuwe uitvoering gestalte kreeg. Ook het freewheelende ‘Your Freedom Is The End Of Me’ werd innovatief door de bandleden ingekleurd met piano, bas en drum als het kloppen van een hart. Naar het einde toe had zij ‘al haar werelden omhelsd en al haar hoopvolle verwachtingen uitgespreid', waarbij zij zichtbaar blij toonde met de respons van het publiek aan het einde van het magisch concert. Achteraf was zij nog bereid om haar fans te woord te staan en haar albums te signeren. Het was de derde keer dat de artieste in Hasselt op het podium stond. Ook dit concert zal in het geheugen gegrift staan als een memorabel evenement waarbij pure schoonheid, melancholie en jazzy groove een eenheid vormden. Het laatste ‘Sweet Darling Pain’ bij het reeds aangekondigd afscheid was dan ook de volmaakte afsluiter.

Marcie

Foto's © Yvo Zels